Wiersze z psychiatryka

Samotny wilk to

właśnie ja

Z oddali słyszę

wataha! WATAHA!

Lecz dzielnie kroczę 

sam

Wzgórza, pola, lasy

doliny

I rzeki mijam sam

wataha! WATAHA!

nie dotyczy mnie

Gdzieś pośród zapomnianych 

wzgórz

Ku gwaizdom wznoszę

wilczy pysk

I wyję samotnie do

Księżyca blasku.

Zagubiony w otchłani

swej duszy

Wciąż szukam tej

drogi jedynej

Właściwej i prostej

Ku katharzis

Chcę  wznieść się

ku

błękitnemu niebu

Co noc śnię

o spokoju

W mej umęczonej 

duszy.

Jing oraz Jang

Tak podobne

Choć różne

Światło i mrok

Hałas i cisza

Biel i czerń

Dobro i zło

Czyż to nie tkwi

w Nas?

Jesteśmy jednym

i drugim

Nie samym Jing

czy Jang

Dwoistostość jedności

Dwojaka natura

Twoja i moja

Poprostu

ludzka natura.

Orły latają samotnie

dumnie, wzniośłe

ponad chmurami

skrzydłami mrok

rozganiają

Szybują ponad głowami 

dając nadzieję

Orły królowie ludzkiego 

nieba

Jeden ich krzyk tłumi

agresję

Jeden trzepo skrzydeł

budzi poetę

Orły latają samotnie

lecz sercem

tulą świat ludzi.

Cisza jest

ukojeniem

Jest spokojem

serca

Jest esencją

duszy

CIsza jest

błogosławieństwem

Jest muzyką

poetów

Jest mym

wybawianiem.

Choas, gonitwa myśli

w głowie

Niedokończone słowa, wyrazy

całe zdania

Kropka, przecinek, samotny

wielokropek

Samotność, pustka, nicość

w istnieniu 

Puste myśli zagwatwanie

rozczarowanie

Nadzieja bez wiary

ożywa

Po chwili pada

bez życia.

Moja dusza została

ukrzyżowana

Na palu serca

naiwności

Ku niebu swój 

krzyk

Rozpaczy dziś wznoszę

ostatni

Tortura, pokuta przez

los

Boleśnie mi zadana

Dusza bezwładnie zaraz

skona 

Me ciało obdarte

na 

Pastwę złego losu

rzucone.