Wiersze z psychiatryka

Gdybym był ptakiem

to miałbym skrzydła,

Gdybym był rybą

to miałbym płetwy,

Gdybym był psem

to miałym ogon,

Gdybym był gadem

to miałbym łuski,

Gdybym był płazem 

to miałby śluz,

Gdyż jestem człowiekiem 

to mam serce

i duszę.

Korzenie drzewa sięgają

głęboko

W otchłań mej poranionej 

duszy

Duszą i ranią niczym

sztylety

I w końcu pęknę

niczym 

Tafla szkła na tysiąc

i

jeden odłamków.

Samotne drzewo stoi

wśró wzgórz

Pod zachmurzonym niebem

deszczu opadzie

Przy złamanej wierze

czerwonej ścieżce

Ostatnim swym tchem

szuka nadzieji.

Dlaczego właśnie Ty

mnie pokochałaś ?

Dlaczego właśnie Ty

życie mi zabrałaś ?

Budzę się z krzykiem,

znów mam,

Kolejny nocny koszmar

Nie mam już siły 

z samego rana 

ma głowa jest ociężałą

Upadam zanim powstanę ,

znów słyszę głosy,

tych co chcą mnie ukarać

Potwarny tajfun rozrywa

mój umysł na strzępy

Jest jak pęknięta

tafla szkła

Cienie krążą niczym 

upiorne sępy

Chcą zmyć me kolory

Nikt mnie nie ocali

Moje demony

Przejmują kontrolę.

Chcę znów ujrzeć błękit,

Twoich oczu

Chcę znów poczuć smak,

Twoich warg

Chcę znów czuć bicie,

Twego serca

Chcę znów czuć ciepło,

Twego ciała

Tak bardzo,

krzyczy moja dusza

Tak bardzo,

krawi moje serce

Tak bardzo,

łzawiaą me oczy 

Chcę ostatni już 

raz

Zobaczyć serca Twego 

blask

Nie zaświeci już Słońce,

nie wzejdzie Księżyc

Nie będzie już blasku,

nocnego nieba gwiazd

Nie usłyszy już nikt,

porannego śpiewu ptaków

Nie będzie już tęczy,

w kroplach deszczu

Nie usłyszy już nikt,

śmiechu rozbawionych dzieci.

Pewnego dnia nie będzie 

świecić Słońce,

Pewnego dnia nie będzie

wiał wiatr,

Pewnego dnia nie będzie

padał deszcz,

Pewnego dnia nie spadnie

z drzewa liść,

Pewnego dnia nie wzleci

w niebo ptak,

Pewnego dnia nie spadnie

kropla rosy,

Pewnego dnia nie spadnie 

płatek śniegu,

Pewnego dnia nie zbudzi 

się już nikt,

Pewnego dnia nie szczeknie

w budzie pies.